Iets perfect willen maken levert een enorme drive op. Blijven proberen tot je het door hebt, bijven puzzelen tot het laatste stukje past of net zolang doorgaan tot iets werkt; daar is niks mis mee. Maar wat als dit lang op zich laat wachten? Wat nu, als je het eindresultaat niet zo 1-2-3 voor elkaar hebt? Houd je je idee dan voor je, tot het wel perfect is? En kan dat eigenlijk nog wel in deze tijd? Is iets ooit wel eens echt af? Alles is immers steeds in beweging en verandert. Zo ook onze innovaties.

Als we incrementeel willen ontwerpen, en stukje bij beetje onze producten willen laten groeien in een veranderende markt, is wachten op de perfecte uitvoering een dodelijke strategie. Toch is dit een van de moeilijkste dingen om te doen: naar buiten treden met iets wat nog niet af is. Als rechtgeaarde engineer voelt dat niet goed. Er zijn teveel open eindjes, teveel slechte scenario’s die nu kunnen gaan spelen. Haperende palletjes, software vol bugs of met poorten wijd open voor hackers, of analyses met halve conclusies; we moeten er niet aan denken.

De donderdag was jarenlang de laatste dag in de werkweek voor mij. En dan moesten de dingen af. Dus werkte ik door tot het af was. Dit had tot gevolg dat ik veelal te laat kwam voor het avondeten thuis, voor mijn sport of voor andere leuke, ontspannende dingen. Toen ik hierover klaagde bij een bevriende coach vroeg hij mij voor wie ik zo hard aan het werk was. Tot mijn grote schrik bleek dat in veel gevallen niet voor mezelf te zijn. Ik deed het om kritiek van anderen voor te blijven. Ik mocht onderscheid leren maken tussen zelfverbetering en verbetering van het project dat ik onderhanden had.

Elk ontwerp, elk product, elke creatie draagt de handtekening van degene die het bedacht of gemaakt heeft. Als dit product, in de prille hoedanigheid van een eerste versie, direct onder vuur komt te liggen, is het verleidelijk te denken dat dit met jou als persoon te maken heeft. Dat jij het niet goed hebt begrepen of niet goed hebt uitgevoerd. Naar buiten treden met je eerste boreling levert je dan ook een kwetsbare positie op. Liever wil je eerst weten of dat kindje van je wel alle 10 tenen en 10 vingers bezit. En dus blijf je verbeteren voordat je ermee naar buiten treedt.

Brene Brown heeft hier interessante bevindingen over gedaan. Zij is professor aan de universiteit van Houston, waar ze jarenlang onderzoek heeft gedaan naar kwetsbaarheid, authenticiteit en moed. Zij noemt perfectionisme het pantser om je kwetsbare kant te beschermen. Zij beschrijft het als volgt: „Perfectionisme is niet hetzelfde als streven naar kwaliteit. Perfectionisme heeft niets te maken met gezonde prestaties en groei. Perfectionisme is een vorm van zelfbescherming. Het is de overtuiging dat we, als we dingen perfect doen en het er perfect uitziet, de pijn van verwijten, afkeuring en schaamte kunnen minimaliseren en voorkomen.”

Perfectionisme is niet de sleutel tot succes. Het zegt namelijk niks over je interne motivatie. Perfectionisme is bij uitstek gericht op de ander; hoe zal de ander het vinden en wat vinden ze dan van mij? En wat ik nog het meest schadelijk vindt: het doodt alle creativiteit. In plaats van je te plaatsen in een positie waarin anderen informatie en feedback kunnen geven om je product te verbeteren en te laten groeien, graaf je je in en probeert fouten te voorkomen.

In een iteratieve, agile wereld is het perfecte product een utopie. Wat je ook creëert: het is nooit af. Naar buiten treden met wat je wel hebt, vereist moed, maar levert ook een openheid op waarin mensen kunnen bijdragen tot het succes. Failing forward is een houding die veel plezier kan opleveren, zonder afbreuk te doen aan je ambitie en de kwaliteit die je nastreeft.

Zit je midden in een oplevering?

Stel jezelf dan eens de vraag of je werkelijk intrinsiek bezig bent met dat wat jij belangrijk vindt, met dat waar jij voor gemotiveerd bent. Of dat je stiekem toch een hoop energie stopt in het voorkomen van teleurgestelde gezichten… En vertel me in het veld hieronder eens welk verschil je bemerkt als je dit helder krijgt.